Langzaam ontvouwde zich haar verhaal: jong haar vader verliezen, verstrikt raken in verslaving, beschadigd raken in een voorziening waar geen enkele jonge vrouw doorheen zou moeten gaan. Toen zij bij ons kwam, was ze twintig en diep geraakt door alles wat ze had meegemaakt.
Het opbouwen van vertrouwen kostte tijd. De eenvoudige, dagelijkse aanwezigheid van een collega-zzp’er – zonder druk of verwachting – brak voorzichtig iets open. Zelf werd ik gaandeweg ook een veilige persoon voor haar. Stap voor stap durfde ze opnieuw te delen, te voelen, te herstellen.
Nu, 2,5 jaar later, is ze niet meer hetzelfde meisje dat binnenkwam. Ze staat stevig, helder en trots. Ze heeft doelen, een gezond netwerk, een veilige relatie en vooral: ze gelooft weer dat het leven anders kan. Gister mocht zij de sleutel van haar verdienwoning ophalen. Haar moeder keek via mijn app mee; hun contact is hersteld. Haar glimlach zei alles.
Hebben we alles perfect gedaan? Nee. Een woonvorm met veel personeelswisselingen is moeilijk voor iemand met een onveilige hechting. Maar ondanks die uitdagingen vond zij mensen die haar zagen. En als team konden we steeds beter aansluiten bij wat ze nodig had.
Volgende week verhuist ze echt. En net als 2,5 jaar geleden wens ik haar ‘succes met verhuizen’. Er ligt straks een kaart op haar deurmat – voor het begin van haar nieuwe hoofdstuk.
Dank aan onze achterban
Dat wij er kunnen zijn op de momenten die ertoe doen, is dankzij u: uw gebed, uw betrokkenheid, uw steun. U maakt het mogelijk dat mensen zoals zij weer perspectief krijgen.
Namens het team Beschermd Wonen Heerhugowaard:
Dank u wel.
